2014 1 Dursey – Garinish
Zaterdag 9 augustus Etappe 1
Het gaat beginnen: onze grote tocht van Ierland naar Corsica, goed voor 3000 kilometer wandelen en waarschijnlijk een jaar of tien. We hebben zelfs een website opgezet, visitekaartjes gemaakt en een ireland2corsica pet. Gisteren zijn we via Amsterdam en Cork naar de B&B Windy Point vlakbij ons startpunt gereisd, per auto, vliegtuig, 2x bus en taxi: 12 uur reizen.
Natuurlijk word ik veel te vroeg wakker: gewoonlijk sta ik om 6 uur op, hier kunnen we pas om 8 uur ontbijten en door het tijdsverschil is dat eigenlijk 9 uur. Ik dood de tijd door een boekje over Dursey Island te lezen: drie dorpjes, rond 1850 nog 450 inwoners, in 1970 nog maar 50 en nu 4 of 5. In 1930 was de bevolking tegen een voetgangersbrug in de hoop een gewone brug te krijgen. Uiteindelijk hebben ze daardoor pas in 1969 de kabelbaan gekregen… Met die kabelbaan kunnen maximaal 6 personen (of 1 koe of wat schapen) mee en die overtocht duurt 8 minuten. Hoe dan ook: het is tegenwoordig een van de grotere toeristen-attracties hier.
Het ontbijt is een van de beste ooit: natuurlijk een uitgebreide selectie cereals met melk en verschillende soorten yoghurt, maar ook gedroogd en vers fruit. Daarnaast omelet met zalm en voor bij de toast of sojabread niet alleen verschillende soorten jam, maar ook alle kaassoorten van het kaasplankje gisteren. Als we betalen en onze spullen willen pakken, zegt eigenaar Paddy dat we niet hoeven te haasten omdat we zonder hem toch niet over komen. Blijkt dat hij de kabelbaanbediende is!
De eerste kabelbaanrit is om 9 uur en is al vol met anderen en zo komen wij even voor half tien aan op het eiland. De overtocht is lang niet zo eng als dat je vooraf denkt, hoewel je toch 25 meter boven zee bungelt. Ons geluk is wel dat het niet erg waait.
We volgen een klein pad bovenover naar het uiterste puntje van het eiland, Dursey Head, waar onze tocht eigenlijk pas echt gaat beginnen. Daar begint namelijk de E8 die helemaal naar Istanbul gaat en die wij zo´n 650 km. tot midden Engeland zullen volgen. Dursey Head is na Skellig Island het meest westelijke puntje van Ierland en door de kabelbaan is het het meest westelijke puntje dat zonder boot te bereiken is. Dat zal ook wel de reden zijn om hier de E8 te laten beginnen.
Het weer is goed, het uitzicht erg goed en het landschap fantastisch. Over de hoogste punten van het eiland volgen we de gele Beara Way paaltjes door de rotsen, gras, brem en vooral vele schapen. Grappige beesten, want ze wachten een hele tijd als je hun kant op komt, maar maken zich dan ineens hals over kop weg. Rechts van ons is de kust steil en hebben we uitzicht op de toppen van Kerry en Skellig Island. Links loopt het geleidelijker af, zijn er weiden en liggen de drie piepkleine dorpjes. Na het hoogste punt (252 m., de oude Signal Tower) dalen we in etappes af naar Dursey Head, Elke keer denk je dat je er bent, maar dan ligt er toch weer een nog lager punt achter. Uiteindelijk bereiken we om twaalf uur het uiteinde, voor onze tocht het begin: Dursey Head. Er ligt een kleine ruïne en in de volle zon maken we een zelfontspanner foto met “9 augustus Dursey Head”. Daarna zetten we koffie en hoera: deze Engelse schroefaansluiting past ook op onze brander! Na nog een boterham gaan we weer op pad. We volgen nu de weg door de dorpjes en dat is, voor zover we na kunnen gaan, de officiële E8 route. Het is in ieder geval een stuk makkelijker dan bovenover, waar je op de paadjes geen ritme kunt houden. Ondertussen verschijnen er wel al wat wandelaars en zien we zelfs een busje met twee toeristen op en neer rijden, maar al met al is het behoorlijk uitgestorven.
Het weer wordt slechter en net voordat een flinke bui losbarst, zijn we bij de kabelbaan waar gelukkig een schuilhut staat. Er zijn al vier personen aan het schuilen, dus we kunnen de volgende keer direct mee. Dan hebben we geen rekening gehouden met wat Italianen waarvan de vrouw blijkbaar in de schuilhut zit en de man en zoon (na nog een stuk of zes anderen) aan komen lopen en menen direct mee te kunnen. Een Fransman die na ons aankwam maakt daar echter korte metten mee, net zoals hij dat doet met dagjesmensen die net met de kabelbaan aankomen en willen blijven zitten om terug te gaan: eruit en achteraan aansluiten! Met 1x op een neer per kwartier zijn die zo een half uur verder. En terecht.
Terug op het vasteland moeten we steil omhoog naar het hoogste punt van het schiereiland. Dat is een vermoeiende klim, maar gelukkig is het weer droog en hebben we alleen last van de harde wind. We worden beloond met echt prachtige uitzichten naar alle kanten. Grandioos! Nu volgt de laatste afdaling van vandaag naar het piepkleine haventje van Garinish. Daar vinden we het wel goed genoeg geweest en kijken we uit naar een kampeerplaats. Hoewel bij White Strand een plek aan zee is, lopen we door naar een huis waar je sandwiches en soda’s kunt krijgen. Bij die oude mensjes kopen we cola en als ze horen dat we nog een kampeerplaats zoeken, bieden ze direct hun wei naast het huis aan. Dat is een minder mooie plek dan bij het eerste strand, dus ik check toch eerst het volgende strand. Daar is echter geen enkel vlak stuk grond te vinden, maar wel een toiletgebouw. Handig.
Zo staan we dus om half zes met onze tent naast het huis en kunnen we onze eerste gevriesdroogde maaltijd koken en eten: rijst met linzen en cashewnoten. Heerlijk, zeker met een beker rode wijn erbij! Na het tanden poetsen in ons eigen toiletgebouw, liggen we rond half 9 al in bed.