2017 28 Vauville - Flamanville
Vrijdag 26 mei Etappe 81
Het heeft een beetje geregend vannacht, maar vooral gestormd. We hebben daardoor slecht geslapen. Omdat het droog is, staan we toch al op tijd op: 7 uur. Het blijkt flink te misten en bijgevolg is het klam en vochtig buiten. We eten in de tent en pakken die nat in, allang blij dat het niet regent.
De officiële route zou 22,4 km. zijn, maar gezien het weer en de spierpijn van Marion gaan we stukken inkorten. Dat begint al direct bij Vauville waar de GR een heuvel opklimt en even later weer afdaalt. Wij blijven beneden en kunnen ondanks de mist toch iets van het duingebied met vennen zien. Na een half uur wordt het duingebied breder en klimmen we over rulle zandpaadjes omhoog naar Calvaire des Dunes, het hoogste punt hier (114 meter) en gewoonlijk goed voor een groots uitzicht. Nu niets dan wit/grijs.
Een stukje verder verlopen we ons. Tegen de tijd dat we onraad ruiken, zijn we al bijna een kilometer verder. Gezien het moeizame lopen van Marion loopt Rob op en neer terug om zeker te zijn dat we verkeerd zitten. Zo loopt Marion 1,6 km. extra en Rob 3,2 km. Een meevaller is dat het begint op te klaren. We kunnen steeds meer van de prachtige duinen zien en ook een droge rustpauze inlassen. De lunch stellen we uit tot Siouville, waar een winkel-café combinatie ligt en we ons te goed doen aan vers brood met zalm, yoghurtjes en koffie. De zon schijnt ondertussen ook al weer en we denken zelfs aan een afsluitende foto in de zon.
Ook hier korten we wat af door rechtstreeks naar Dielette en dan naar Flamanville te lopen. We hebben de mooiste kust toch al gezien en het pad loopt hier vlak langs de kerncentrale van Flamanville. Niet zo mooi dus. Voor ons is het onvoorstelbaar hoeveel mensen hier vlakbij de kerncentrale wonen en zelfs nieuwe huizen aan het bouwen zijn. Aan de andere kant is wonen vlakbij een chemische fabriek als DSM natuurlijk ook niet echt lekker…
Onze laatste kilometer gaat over de kaap van Flamanville en die is weer prachtig en ook weer anders dan de eerdere rotskapen: hier zijn afgeronde stenen zoals ook veel in Ierland én in Corsica gezien. Dit is een waardig eindpunt! Om 16:18u. maken we onze eindfoto in T-shirt/korte broek met uitzicht op de semafoor. Dat is precies op tijd voor taxi Durel, die ons rechtstreeks naar Cherbourg brengt waarmee onze tocht er weer op zit.
Het was een wat vreemde tocht, omdat de overgang van Engeland naar Frankrijk zo’n enorme cultuuromslag was. Er veranderen zoveel zaken in een paar uur: taal, tijd, valuta, volksaard, eten, zelfs het formaat van de inwoners (30% obesitas in Engeland, geen dikke Fransman gezien). Niet zo vreemd dat Engelsen en Fransen elkaar niet echt liggen.
Het afscheid van Engeland viel qua natuur wat tegen, hoewel er best heel mooie landelijke gebieden waren. Vooral de drie steden (Salisbury, Winchester en Portsmouth) maakten het fraai met Portsmouth als onverwachte verrassing. La Hague was subliem, zowel qua (Franse) vakantiesfeer als grandioze natuur. Dit was een erg mooie afsluiting.
Onze lange tocht door Frankrijk kan volgend jaar verder met de wetenschap dat (vrij) kamperen hier makkelijker is dan in Engeland en hotels niet echt vol lijken te zijn: we hoeven dus minder strak te plannen wat betreft overnachtingen. We zullen wel het eten meer moeten voorbereiden, want op het Franse platteland zijn niet veel supermarktjes en ook restaurants niet altijd voorhanden.