2018 16 Cuves - la Terterie
Zondag 3 juni Etappe 96
Het leek zo’n goed plan hier te kamperen. Echter: de kerkklok sloeg tot 23u. elk kwartier en vanaf dan nog elk uur. Om 7u. ging het helemaal los, waarschijnlijk om de zondag in te luiden. Marion heeft ook nog te kampen gehad met een volgend tussenwandje van het luchtbed dat losliet, dus zij is heel blij dat dit de laatste kampeernacht was.
Gelukkig blijft het weer lekker en kunnen we op het terras bij het winkeltje koffie en een verse croissant scoren. Het is nog de enige middenstand in dit dorp, waar zo te zien vroeger een hele serie winkels lag: leegloop van het platteland… Na dit echt Frans ontbijt beginnen we aan onze derde dag landinwaarts, waarvan we denken dat dat meer van hetzelfde zal zijn. Deels klopt dat, maar het wordt wel weer een stuk ruiger vandaag. Net voor het dorp St. Pois gaat de GR22 door een prachtig steil dal. Het lijkt hier wel de Ardennen, met een riviertje met rotsblokken erin en steile flink beboste wanden erlangs. Prachtig! Als dit een voorproefje is van komende zomer, dan zien we het wel zitten.
In St. Pois drinken we wat fris, doen we inkopen en komt spontaan een oudere man ons handen schudden omdat hij vroeger ook veel GR’s wandelde. Vijf kilometer over land-en boswegen verder zijn we in het volgende dorp waar ook een winkel/café ligt: St. Michel de Montjoie. Vanuit dit dorp konden pelgrims die uit Parijs kwamen voor de eerste keer Mont St. Michel zien en dat blijkt ook nu zo te zijn, al moet je wel goed weten waar je moet kijken.
De resterende tien kilometer worden zwaar: een combinatie van slechts één rustdag in twee weken tijd, het wadlopen bij Mont St. Michel en de steeds steilere holle wegen met losse stenen. Nu is dat laatste niet zo erg, want het landschap wordt ook steeds mooier. Er verschijnen zelfs ronde bemoste rotsblokken om ons heen en er komen ook grootsere uitzichten.
Rond half vijf zijn we bij het museum van la Terterie. Dit is een van de vele watermolens die in dit dal lagen. We bezoeken het, ondanks dat we zo moe zijn. Het is wel leuk. Hier hebben ze hout gezaagd, papier gemaakt, blaasbalgen gefabriceerd en bestek gegoten. Eerder hebben we in Ierland en Wales ook al in landelijk gebied de overblijfselen van vroege industrialisatie gezien. Toch aardig. Zeker omdat de Sée blijkbaar de Franse rivier is met de meeste zalm, wat ook al een Iers gevoel geeft.
Een paar honderd meter verder zijn we bij onze B&B en net als bij Val St. Père moeten we even wachten tot onze gastheer en-vrouw er zijn. Het is een mooie kamer met eigen sanitair in een goed opgeknapte boerderij. Onbegrijpelijk dat we hier maar € 35,- per nacht hoeven te betalen. Ze zijn zo aardig, dat we pizza kunnen bestellen en ons helpen het op te halen, zodat we buiten op het terras in de zon pizza kunnen eten. Tegen 21u. gaat het regenen en gaan we naar binnen. Niet veel later slapen we, weer in een echt bed.