2018 2 Hattainville - Varreville
Zondag 20 mei Etappe 83
Het was een uitzonderlijk koude nacht en ’s morgens blijkt waarom: het mist en is vochtig. We ontbijten daarom in de tent en kunnen die gelukkig toch nog wat in de wind drogen, want het klaart alweer op. Nadat we de campingbaas die even langskomt hebben betaald, gaan we op pad. Al snel na het dorpje beginnen de duinen alweer. Deze lijken nog uitgestrekter dan eerder: het gebied meet 4x4 kilometer en we passeren meerdere klaphekjes zoals in Engeland. Blijkbaar zit hier dus ook vee. Die zien we niet, wel net als gisteren weer tal van konijnen en horen we regelmatig het mwuh-mwuh van fazanten.
Na een uur zijn we bij voorlopig de laatste rotskaap, die van Carteret. Hier houdt het hogere rotsdeel van Normandië op (Cotentin) en gaan we de laagvlakte in. Eerst echter nog genieten van deze prachtige kaap, die wat Iers aandoet door de varens en een ruïnekerk. Het is hier druk, maar het ligt dan ook vlakbij Carteret waar veel villa’s liggen en een jachthaven. Er is genoeg vertier dus. Langs de corniche omlaag bereiken we het centrum van het stadje waar meloen, wijn en croissants worden gekocht en we op een druk terras koffie drinken. Het is alweer flink warm en dit lijkt wel een Mediterrane vakantie, ook qua sfeer.
Via wat smalle weggetjes gaat het door weilanden door naar Barneville-Plage waar we eerst het sfeervolle gehucht Tot passeren en vervolgens de eerste brede verzande riviermonding oversteken. Daar gaan we er nog veel van krijgen. Ze zijn te vergelijken met de marshes bij Portsmouth en hebben kronkelige geulen waarin eb en vloed zich afwisselen.
In Barneville-Plage is een rommelmarkt en op een bank aan het strand nuttigen we rond 13u. de meloen, waarna nog koffie met pain complet met makreel volgt. Heerlijk! Nu volgt zes kilometer over een landweg en later een pad net achter de hoogste duinen, in de lagere kale duinen die blijkbaar ‘mielles’ heten. Er liggen regelmatig een soort privécampings met plaats voor 3 of 4 caravans. Heel bijzonder is het allemaal niet.
Op een duintop eten we een appel en dan blijkt Marion twee flinke blaren op haar hiel te hebben. Een blarenpleister erop en hopen dat het goed komt. We hoeven vandaag gelukkig niet ver meer, want zijn al vlakbij Portbail, een dorp aan weer zo’n verzande riviermonding. De versterkte natuurstenen kerk ligt aan het water en is schilderachtig. Geen wonder dat het hier weer druk is. We bemachtigen een tafel op een aardig terras en omdat pas vanaf 19u. kan worden gegeten, zitten we hier eerst twee uur aan de Guinness en Grimbergen voordat een prima Normandische maaltijdsalade en kabeljauw volgt. Zo beperken we het aantal pakjes droogvoer die we moeten meenemen. Bovendien is uit eten in Frankrijk ook goed te betalen.
De laatste twee kilometer naar de camping van vandaag volgt de rivierarm en steekt hem over een leuke voetgangersbrug over. Met vloed lukt dat niet. Daarom hebben we vooraf ook uitgezocht wanneer het eb was: 18:52u. Op de camping worden we allerhartelijkst welkom geheten door de uitbaters en kiezen we een plek vlakbij de ingang en het toiletgebouw. Anders dan op de aire naturelle van gisteren is hier wel aardig wat volk, dus écht campingleven. Om 10 uur liggen we in bed, het is nog steeds warm.